چند روز پیش خیلی دلم گرفته بود. گوشیمو برداشتم و به این فکر کردم که به کی زنگ بزنم که

 صحبت کردن با اون حالمو بهتر کنه، شماره های گوشیو بالا و پائین کردم ، کسی نبود که

 بهش زنگ بزنم . نه که نبود، بود. ولی اونطوری که بخوام دیر وقت زنگ بزنم و بگم

دلم گرفته ، نبود.

  به این فکر کردم که ادم باید کسیو داشته باشه هر وقت و هر ساعتی، یا هر کجا احساس

کرد، نیاز داره ، باهاش حرف بزنه ؛

باید کسی را داشت یا به جایی رسید، به رفیقی...

.

.

هر کسی باید به جایی برسد

به رفیقی

یاری

به صمیمیتی

آغوشی

به بوسه ای

همدلی

هر کسی باید به جایی برسد در جهان آدمی دیگر

مهم نیست به کجای جهان یک آدم

ولی باید برسد

تا بداند که می تواند متعلق باشد

.

.

هر گاه احساس کردید به هیچ کس و هیچ جا تعلق ندارید، به جهان آدمی که به شما احساس

امنیت می دهد وصل شوید همین صمیمیت های کوتاه است که قلبمان را دوباره برای ادامه ی

مسیر زندگی مان ، دلگرم می کند

 پونه – مقیمی

مدتیه که حتی دیگه حوصله نمی کنم حوصله ای که گم کردمو پیدا کنم

تازه دل و دماغم رو هم گم کردم. علاوه بر اینها حس نوشتن رو هم از دست دادم

خلاصه اینکه یک رفیق نیمه راه شدم .

خدا به همه مادرها سلامتی بدهد ولی وقتی درگیر بیماری مادر باشی دیگه انگار کل دنیا از حرکت می ایستد.

تمام هوای دنیا تمام می شود ، ریه ها از هوا خالی می شود ، ذهن دیگر قادر به فکر کردن به مسائل غیر را ندارد

تمام حواس پنجگانه در گوش و چشم جمع می شوند تا بیشتر هوای مادر را داشته باشی .

تا اگر شبی نصفه شبی پهلو به پهلو شد، ناخواسته با چشمان بسته کنار تختش ایستاده باشی

تا اگر چیزی خواست سریع انجام بدهی.

سرکار همه می گویند چرا اینقدر ارام شده ای دیگر از ان دختر پر سرو صدا خبری نیست

گاهی فکر میکنیم که نیستی.

واقعا نیستم ، روحم در جای دیگریست و جسمم است که کار می کند

گاهی حتی چشم هایم هم نمی بینند، گوش هایم نمی شوند

 ...

دعا میکنم خدا  به همه مادرها سلامتی عنایت فرماید

دعا می کنم دست نوازشگر مادری از سر فرزندانش کم نشود

دعا میکنم صدای مهربان مادری از گوش خانواده دور نشود

دعا میکنم نگاه مادری از چشمان فرزندی تار نشود

سایه همه مادران سرزمینم مستدام

آمین